نمیدانم...

نمیدانم؛ تقدیرم را به گردن کِه بی اندازم...

به گردن آفریدگار...

هم او که تو را به من هدیه داد...

به گردن تو...که چرا پیش ازمن...

نه نه

گمانم اینست که گردن خودم بهترین جاست

برای آویختن عتاب ها...گوشت تلخی ها...

توبیخ ها و سرآخر...

 هرآنچه که نالهء قلبم را برمی انگیزد

برای داستان این روزهایم که همه اش

 دوری از تورا می کوبد بر فرق سرم

 تا گیج بزنم، تا درد بکشم،

وهمچنان بر سر دوراهی بمانم...

ولی تو دیگر نگو که نگرانت نباشم؛

این دیگر بی انصافیست...

نگرانم نه برای آنچه تو گفتی ...

نه برای آنچه به من نسبت دادی ...

برای دلت ...برای دلت ...

برای دلت ...

برای...دلم ...

که در گروی هم اند